ΑΥΤΙΣΜΟΣ

Πολυμορφία και δυσκολίες διάγνωσης.

Ο αυτισμός αποτελεί πρώιμη διαταραχή της ανάπτυξης του παιδιού με πιθανές συνέπειες για ολόκληρη τη ζωή του. Η βαρύτητα των συνεπειών εξαρτάται από τη πρωιμότητα της διάγνωσης και της θεραπευτικής αντιμετώπισης.

Η εμφάνιση αυτιστικών διαταραχών, βαρείας η ελαφριάς μορφής, εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Επιστημονικά είναι αβάσιμο να επικαλεστούμε μια και μοναδική αιτία.

Ο αυτισμός είναι αυτόνομη ψυχική νόσος και δεν συγχέεται με άλλες πρώιμες διαταραχές της ανάπτυξης που οφείλονται σε ευδιάκριτες σωματικές εγκεφαλικές βλάβες ή χρωμοσωμικές διαταραχές.

Στη κλινική πρακτική η πρώιμη διάκριση του από πιο ελαφρές μορφές αναπτυξιακές διαταραχές αποβαίνει μερικές φορές δύσκολη. Ας επισημάνουμε ότι τα αυτιστικά παιδιά παρουσιάζουν συχνά επιληπτικές κρίσεις, για λόγους που παραμένουν αδιευκρίνιστοι.

Οι θεωρητικές συζητήσεις για τα αίτια και τα κριτήρια διάγνωσης ταλαιπωρούν χρόνια τους επιστήμονες. Οι απόψεις αλλάζουν ανάλογα με τις επικρατούσες θεωρίες.

Η πρακτική κλινική αντιμετώπιση από τους θεραπευτές προκαλεί λιγότερες διενέξεις. Όλοι συμφωνούν στη σημασία της πρώιμης διάγνωσης και θεραπευτικής αντιμετώπισης και την ανάγκη πολύπλευρης, καθημερινής, επίμονης και υπομονετικής, φροντίδας του ασθενή για όσο χρόνο χρειαστεί.

Οι θεραπευτικές φροντίδες προσαρμόζονται στις πρακτικές δυσκολίες που παρουσιάζει το κάθε παιδί στη καθημερινή ζωή του. Οι θεωρητικές συζητήσεις για τη ακριβή διάγνωση έχουν μικρή επίπτωση στην επιλογή θεραπείας η όποια αποφασίζεται εμπειρικά.

Ας συγκρατήσουμε το αποφασιστικό γεγονός της πρώιμης διάγνωσης και επομένως την άμεση προσφυγή στον ειδικό ψυχίατρο η ψυχολόγο όταν υποπτευόμαστε ότι ένα παιδί ανταποκρίνεται ασθενικά στα όποια ερεθίσματα του περιβάλλοντος. Αποδεικνύεται κλινικά, δηλαδή στη πράξη, καθημερινά ότι η έγκαιρη επιστημονική παρέμβαση είναι καθοριστική για το μέλλον του παιδιού.

Το νεογνό είναι αδύναμο πλάσμα με απεριόριστη ενέργεια. Ο ρόλος των γονιών είναι η εξασφάλιση της ασφάλειας του και η εκπαίδευση του στη διαχείριση της ενέργειας του. Η σχέση γονιών παιδιού είναι αμφίδρομη, στις ενέργειες του γονιού απαντά με τον τρόπο του κάθε παιδί. Όσο μεγαλώνει το παιδί η σχέση γίνεται λιγότερο χαοτική που ήταν στη γέννηση και εξελίσσεται.

Όταν υπάρχουν αυτιστικές διαταραχές η αμφίδρομη σχέση που περιγράψαμε τείνει να είναι μονόδρομος. Οι αντιδράσεις του παιδιού στα ερεθίσματα του περιβάλλοντος π.χ. χαμογέλα, χάδια των γονιών φαίνονται απρόβλεπτες. Το παιδί παρουσιάζεται πότε ασυγκίνητο πότε αντίθετα έντονα τρομαγμένο. Οι σχέσεις του με τον κόσμο γενικά είναι ποσοτικά και ποιοτικά διαταραγμένες, σαν να έχει έρθει σ ένα κόσμο πολύ τρομακτικό και προτιμά να τον ξεχνά και να κλείνεται στον εαυτό του.

H γονική αγάπη εκφρασμένη ως αμείωτη συνεχής φροντίδα είναι απαραίτητη, οι γονείς μπορούν να προσφέρουν το μοναδικό συναισθηματικό στήριγμα στο μετέωρο κόσμο του παιδιού και να βοηθήσουν στη θεραπευτική αγωγή που θα επιλέξει ο ειδικός.

ΠΟΤΕ ΘΑ ΒΑΡΕΘΟΥΝ

Τον περασμένο Μάρτιο κυκλοφόρησε στο Ηνωμένο Βασίλειο το δεύτερο βιβλίο ενός σκωτσέζου μεγαλωμένου στον Καναδά που ζει στο Λονδίνο δημοσιογράφου: Καρλ Ονορέ. Έπαινος της βραδύτητας ήταν ο τίτλος του πρώτου βιβλίου και Μανιφέστο για μια ευτυχισμένη παιδική ηλικία ο τίτλος του δεύτερου.

Δημοσιογράφος και πατέρας δύο παιδιών επικεντρώνει τα τη θεματολογία του στο τρόπο που μεγαλώνουν τα παιδιά τους οι γονείς τα τελευταία 30 χρόνια. Οι γονείς της χρυσής γενιάς 80’, η γενιά που δεν ανέχεται ψεγάδι στο σπαθί της, η γενιά που βάζει το γονιμοποιημένο ωάριο να ακούει Μπετόβεν.

Παραδέχεται ότι ακούει τα κομπλιμέντα των δασκάλων γουργουρίζοντας από ευχαρίστηση. Μόνιμη ενδόμυχη επωδός που συνοδεύει ανάλογες σχολικές κολακείες : «ο γιος μου είναι ιδιοφυΐα». Ο γιος κάνει μια ζωγραφιά και ο πατέρας τον ονειρεύεται διάδοχο του Πικάσο.Η κόρη παίρνει άριστα στην αριθμητική και σκέφτεται Μ. Ι. Τ….

Ο Καρλ Ονορέ ονομάζει τους γονείς αυτούς «υπέρ-γονείς», προσδοκούν η και απαιτούν από τα παιδιά να είναι Κλαρκ Κεντ. Οι προθέσεις τους είναι οι καλύτερες. Πιστεύουν ότι η παιδική ηλικία είναι πολύ σημαντική για να την εμπιστευθούν στα χέρια των παιδιών.

Το φαινόμενο των υπέρ δραστήριων και υπέρ διεγερτικών γονιών άρχισε να εμφανίζεται τέλη του 80. Τότε που η από παλιά προσδοκούμενη μοντελοποίηση των κοινωνικών ρόλων πλησίασε τη τελειότητα. Τότε που ο Φουκογιάμα Φράνσις συνέγραψε Το τέλος της Ιστορίας. Τότε που όλοι το πιστέψαμε λίγο.

Παράλληλα τα παιδιά άρχισαν να γίνονται πολύτιμο είδος εν ανεπαρκεία, όπερ εξηγεί το Baby Boom της εποχής. Το παιδί στο δυτικό κόσμο, στις οικογένειες που υπήρχε, μπήκε στο κέντρο της οικογένειας ως πολύτιμο αγαθό. Επιδόματα, γονικές άδειες, παιδικοί σταθμοί, παιδοψυχιατρική, δυσλεξία είναι απλές ενδείξεις της σημασίας που πήραν οι απόγονοι στο κοινωνικό γίγνεσθαι.

Γιατί είναι κακό να αγαπάει κανείς τα παιδιά του;

Ανταπάντηση:Γιατί είναι καλό να τα διεγείρουμε συνεχώς με ερεθίσματα; Πολιτιστικά, πολιτικά, αθλητικά η σχολικά.

Η υπερβολική διέγερση μπορεί να σκάβει το λάκκο της κατάθλιψης.

Γιατί να κοουτσάρουμε, δηλαδή να καθοδηγούμε, τα παιδιά σε κάθε εκδήλωση, ακόμη και στις ώρες σχόλης;

Ας τα αφήσουμε ήσυχα μας λέει ο Καρλ Ονορέ, ν απολαύσουν την πολύτιμη παιδική ξεγνοιασιά.

Αλλιώς πότε θα βαρεθούν, για να μπορέσουν να σκεφθούν.